Leven dakloze weer op orde door Rotterdams projectLeven dakloze weer op orde door Rotterdams project

In Rot­ter­dam belan­den jaar­lijks acht­hon­derd jon­ge­ren op straat. Bescha­digd, ver­slaafd of ver­stan­de­lijk beperkt. Een goe­de aan­pak kan het tij keren, stelt coör­di­na­tor René Meij­borg van bege­lei­dings­pro­gram­ma Pro­ject 010.

Ver­drie­ti­ge ver­ha­len hoort Meij­borg (48) genoeg. Van Abi­gail (gefin­geer­de naam), bij­voor­beeld, een tie­ner­meis­je dat zwan­ger was. Hij zag haar in tra­nen nadat ze door een pleeg­tan­te uit huis was gezet, omdat ze een abor­tus wei­ger­de. Meij­borg: „Wij ont­moe­ten jon­ge­ren op hun meest kwets­ba­re moment.” Abi­gails deel­na­me aan Pro­ject 010 was een suc­ces. „Pas sprak ik haar weer, maar nu, twee jaar later, als stra­len­de jon­ge moe­der mét een mbo-2-diplo­ma.” Zon­der het hulp­tra­ject van de gemeen­te had ze het niet gered, stelt Abi­gail in de eind janu­a­ri gepre­sen­teer­de eva­lu­a­tie Eind­rap­port 010: „Ik ben echt dank­baar voor het geld, de bege­lei­ding, voor alles wat ze voor mij heb­ben gedaan.”

Een spe­ci­a­le aan­pak moet dak­lo­zen (niet de afge­beel­de per­soon) in Rot­ter­dam hel­pen. Beeld iStock/gemeente Rotterdam

Pro­ject 010 start­te twee jaar gele­den als proef­pro­ject voor jon­ge­ren tus­sen de 18 en 23 jaar. Het groot­ste ver­schil met de wij­ze waar­op de stad ande­re dak­lo­ze jon­ge­ren opvangt, is de snel­heid. Meij­borg: „Nor­maal komen jon­ge­ren in de cri­sis­op­vang terecht, en moe­ten ze zo een jaar wach­ten op een geschik­te soci­a­le­huur­wo­ning.” Niet alleen van­we­ge de wacht­lijst, maar ook omdat ze geen of te wei­nig inko­men heb­ben, nog op school zit­ten, schul­den heb­ben en met per­soon­lij­ke pro­ble­men kam­pen. Deel­ne­mers van het Pro­ject 010 krij­gen bin­nen drie maan­den een huis.

Meij­borg: „We bun­de­len alle aan­vra­gen en door­lo­pen een zo effi­ci­ënt moge­lijk tra­ject met de betrok­ken gemeen­te­lij­ke afde­lin­gen, zorg­aan­bie­ders, schuld­sa­ne­rin­gen woning­cor­po­ra­ties.” Ver­der krij­gen ze naast pro­fes­si­o­ne­le hulp­ver­le­ners een vrij­wil­li­ger uit het net­werk Rot­ter­dam­se Dou­wers als per­soon­lij­ke men­tor. Meij­borg: „Veel dak­lo­ze jon­ge­ren heb­ben nie­mand om op terug te val­len.” De men­to­ren zijn lang niet altijd gepen­si­o­neerd, meldt Meij­borg, „De mees­te zijn veer­ti­gers, en enke­le zelfs twintigers.”

Relatie

Abi­gail kreeg een oude­re vrouw als maatje. Waar een pro­fes­si­o­ne­le hulp­ver­le­ner meedacht met Abi­gails finan­ci­ën en toe­komst­plan­nen, deel­de zij met de vrij­wil­lig­ster erva­rin­gen rond het moe­der­schap. „De men­tor zet echt in op de rela­tie, als de ome Leen of tan­te Sjaan die dag en nacht bereik­baar is.”

Meest opval­len­de aan de afwij­ken­de aan­pak is de zak met geld die een jon­ge­re krijgt toe­be­deeld. De gedach­te erach­ter is dat het bud­get, gepaard met ver­trou­wen, de jon­ge­re weer de regie over zijn leven helpt te geven. Meij­borg: „Dat bud­get, van 8000 euro, krij­gen ze niet per­soon­lijk: hun bege­lei­ders behe­ren het. Het geld mag niet opgaan aan drugs of drank.” Het is bedoeld voor gerich­te inko­pen. „Voor de woning­in­rich­ting, een scoo­ter of een com­pu­ter. Een meis­je betaal­de er bij­voor­beeld ook een vlieg­tic­ket van, zodat ze afscheid kon nemen van haar zie­ke oma.”

Wet­hou­der Chris­ti­ne Eskes: „De impact op het leven van de deel­ne­men­de jon­ge­ren is enorm.” Beeld Jan de Groen

 

Lees ver­der op de web­si­te van Refor­ma­to­risch Dagblad:

Qua kos­ten –zo’n 15.000 euro per jon­ge­re– lijkt de aan­pak fors meer te kos­ten dan de regu­lie­re aan­pak. Meij­borg: „Maar in fei­te zet je publie­ke gel­den in een eer­der sta­di­um al in, op een veel effec­tie­ve­re manier.”