In Rotterdam belanden jaarlijks achthonderd jongeren op straat. Beschadigd, verslaafd of verstandelijk beperkt. Een goede aanpak kan het tij keren, stelt coördinator René Meijborg van begeleidingsprogramma Project 010.
Verdrietige verhalen hoort Meijborg (48) genoeg. Van Abigail (gefingeerde naam), bijvoorbeeld, een tienermeisje dat zwanger was. Hij zag haar in tranen nadat ze door een pleegtante uit huis was gezet, omdat ze een abortus weigerde. Meijborg: „Wij ontmoeten jongeren op hun meest kwetsbare moment.” Abigails deelname aan Project 010 was een succes. „Pas sprak ik haar weer, maar nu, twee jaar later, als stralende jonge moeder mét een mbo-2-diploma.” Zonder het hulptraject van de gemeente had ze het niet gered, stelt Abigail in de eind januari gepresenteerde evaluatie Eindrapport 010: „Ik ben echt dankbaar voor het geld, de begeleiding, voor alles wat ze voor mij hebben gedaan.”
Project 010 startte twee jaar geleden als proefproject voor jongeren tussen de 18 en 23 jaar. Het grootste verschil met de wijze waarop de stad andere dakloze jongeren opvangt, is de snelheid. Meijborg: „Normaal komen jongeren in de crisisopvang terecht, en moeten ze zo een jaar wachten op een geschikte socialehuurwoning.” Niet alleen vanwege de wachtlijst, maar ook omdat ze geen of te weinig inkomen hebben, nog op school zitten, schulden hebben en met persoonlijke problemen kampen. Deelnemers van het Project 010 krijgen binnen drie maanden een huis.
Meijborg: „We bundelen alle aanvragen en doorlopen een zo efficiënt mogelijk traject met de betrokken gemeentelijke afdelingen, zorgaanbieders, schuldsaneringen woningcorporaties.” Verder krijgen ze naast professionele hulpverleners een vrijwilliger uit het netwerk Rotterdamse Douwers als persoonlijke mentor. Meijborg: „Veel dakloze jongeren hebben niemand om op terug te vallen.” De mentoren zijn lang niet altijd gepensioneerd, meldt Meijborg, „De meeste zijn veertigers, en enkele zelfs twintigers.”
Relatie
Abigail kreeg een oudere vrouw als maatje. Waar een professionele hulpverlener meedacht met Abigails financiën en toekomstplannen, deelde zij met de vrijwilligster ervaringen rond het moederschap. „De mentor zet echt in op de relatie, als de ome Leen of tante Sjaan die dag en nacht bereikbaar is.”
Meest opvallende aan de afwijkende aanpak is de zak met geld die een jongere krijgt toebedeeld. De gedachte erachter is dat het budget, gepaard met vertrouwen, de jongere weer de regie over zijn leven helpt te geven. Meijborg: „Dat budget, van 8000 euro, krijgen ze niet persoonlijk: hun begeleiders beheren het. Het geld mag niet opgaan aan drugs of drank.” Het is bedoeld voor gerichte inkopen. „Voor de woninginrichting, een scooter of een computer. Een meisje betaalde er bijvoorbeeld ook een vliegticket van, zodat ze afscheid kon nemen van haar zieke oma.”
Lees verder op de website van Reformatorisch Dagblad:
Qua kosten –zo’n 15.000 euro per jongere– lijkt de aanpak fors meer te kosten dan de reguliere aanpak. Meijborg: „Maar in feite zet je publieke gelden in een eerder stadium al in, op een veel effectievere manier.”
