Hemelse klanken (en een plakkerig dilemma)Hemelse klanken (en een plakkerig dilemma)

Hij is negen jaar oud, schat ik. Mis­schien te jong nog, om het muzi­ka­le mees­ter­werk op waar­de te schat­ten. Soms wipt een been op de maat mee, maar voor het leeu­wen­deel gaat Bachs Johan­nes Pas­si­on langs hem heen.

 

Al zeker ander­half uur zit­ten wij in de afge­la­den kerk naast elkaar.

Bij aan­vang van de pau­ze, hal­ver­we­ge de uit­voe­ring, heb ik hem een knip­oog gegeven.

Hij ant­woord­de met een ont­wa­pe­nend lach­je. Dat heeft hem per direct ver­gif­fe­nis opge­le­verd voor zijn aflei­dend gedrag; zowel tot dan toe als nu.

Verwachtingsvol

„Es ist vol­bracht”, over­peinst de alt Chris­tus’ laat­ste kruiswoorden.

Voor mij het meest indruk­wek­ken­de deel uit de Johan­nes Pas­si­on, maar de aria gaat totaal langs mijn jon­ge buur­man heen.

Hij schuift een Fruit­tel­la op het bij­bel­plank­je voor mijn neus en kijkt me ver­wach­tings­vol aan.

Dilemma

Zijn vriend­schaps­ge­baar ver­warmt me, en ik knik hem erken­te­lijk toe.

Nu ben ik geen Fruit­tel­la­mens (dat is nog te over­zien) maar zeker nu voed ik mij lie­ver met hemel­se klanken.

Zodoen­de zit ik met een dilem­ma opge­scheept. Ik kan het niet over mijn hart ver­krij­gen om de door hem gebo­den lek­ker­nij – en daar­mee zijn blijk van gene­gen­heid – te ver­ach­ten; tege­lij­ker­tijd eist de aria mijn onver­deel­de aandacht:

„O Trost für die gekränk­ten See­len! Die Trau­er­nacht läßt nun die letz­te Stun­de zählen.” ¹⁾

Plakkerig

Als com­pro­mis koes­ter ik het snoep­je in mijn hand.

Het helpt niet. Ter­wijl ik mij in de muziek dom­pel, richt de aan­dacht van mijn kers­ver­se vriend­je zich vol­le­dig op het lot van zijn zoe­te geschenk in mijn handpalmen.

Voel ik ze nu al plak­ke­rig worden?

Triomf

Dan neemt de aria een wending.

„Der Held aus Juda siegt mit Macht”, tri­om­fe­ren de solist en bege­lei­den­de gamba.

„Der Held aus Juda siegt mit Macht und schließt den Kampf!” ²⁾

Vreugde

Opeens kan het. Over­stroomd door Bachs vreug­de­gol­ven bevrijd ik de Fruit­tel­la van zijn papier­tje. Het voelt niet misplaatst.

Ter­wijl mijn kaken de gift ver­plet­te­ren, schenk ik de geboei­de gever een vet­te knipoog.

We delen een vreugdemoment.

¹⁾ O troost voor geprang­de zie­len! De nacht der treur­nis laat het laat­ste uur slaan.
²⁾ De Held uit Juda zege­viert mach­tig en beslist de strijd!